Tijana, Servië

© Damiano Oldoni

Tijana Ruzic groeit op, terwijl haar land uiteenvalt. Tijdens de NAVO-bombardementen

van 1999 krijgt het Servië het zwaar te verduren, maar zij herinnert zich het conflict vooral als de periode dat de scholen dicht waren. Wanneer ze in 2002 ingenieurswetenschappen gaat studeren is de politieke rust grotendeels teruggekeerd. De prachtige universiteit van Novi Sad, gelegen in een groene uithoek van de stad, kijkt recht op de Donau uit.

'Love at first sight’, zo noemt Tijana haar ontmoeting met Gent. Onmiddellijk na het

behalen van haar masterdiploma in 2008 solliciteert ze op een doctoraatsproject bij de Gentse Vakgroep Telecommunicatie en Informatieverwerking. Van jongsafaan had ze al het idee om in het buitenland te gaan werken. Aan de Vakgroep belandt ze in een internationale gemeenschap van buitenlandse onderzoekers. Het Engels is er de voertaal. Naadloos verandert Tijana van studente in een phd-studente, weliswaar honderden kilometers van haar geboorteland verwijderd, maar in een vertrouwde internationale academische omgeving. Ze heeft zelfs Servische collega’s op haar bureau.

Tijana houdt van de relaxe sfeer in Gent en vindt België een fantastisch land voor mensen

met een andere afkomst. Ze spreekt Engels, Italiaans, Spaans en erg vlot Nederlands, wat haar een beetje boos maakt als winkeljuffrouwen haar spontaan in het Engels willen helpen. Haar woonst kijkt uit op het Gravensteen, met haar onderzoek is ze betrokken bij de restauratie van het Lam Gods, veel Gentser dan dat kan het niet meer worden. Ze twijfelt sterk of ze ooit nog zal wegtrekken uit deze stad, al doet het pijn dat ze haar pasgeboren nichtje zo weinig ziet. Ook in Servië gaat het leven immers voort. Met Kerstmis kan ze gelukkig haar familie gaan opzoeken.

En ja, het klopt dat de Belgen weinig spontaan zijn, het nogal vaak regent en de luchten

overwegend grijs zijn. ‘You have to accept the differences’, besluit Tijana wijs, ‘to live happily abroad’.

Tijana Ruzic (°1983, Novi Sad, Servië)

>>