Maria Lucia, Italië & Antonios, Griekenland

© Damiano Oldoni

Maria Lucia en Antonios zijn niet alleen in Gent blijven plakken, maar ook aan elkaar.

Ze leerden elkaar kennen in de internationale gemeenschap van buitenlandse phd-onderzoekers hier in Gent: via de taalcursussen en de buitenlandse collega’s op de Vakgroep beland je daar vanzelf in, vertellen ze tijdens een winterse zondagmiddag, gevuld met espresso en dolce. Het was tijdens een etentje bij een gemeenschappelijke vriend dat de vonk oversloeg.

Terwijl het allemaal anders had kunnen lopen. Nadat ze haar ingenieursdiploma in Turijn

behaalt, stuurt Maria Lucia haar cv naar verschillende universiteiten. Ze wil gaan doctoreren, ze heeft zin in wetenschappelijk onderzoek en houdt van wat avontuur, zeker als het goed betaalt. Het had Berlijn of Delft kunnen zijn, maar om louter praktische redenen belandt ze in Gent. Antonios leert dan weer in Denemarken een vriend kennen die in Gent zijn masterdiploma gehaald heeft. Het laatste zetje dat hij nodig heeft om te solliciteren op een project aan de faculteit Bio-ingenieurswetenschappen. Voor hij het weet, staat hij aan de Coupure.

Bij het vallen van de eerste sneeuw bekoelt de liefde voor Gent wel wat. Ze missen de

typische mediterane gewoonten, zoals het avondleven; eten voor negen uur ‘s avonds lukt na al die jaren nog steeds niet. Maar verder hebben Maria en Antonios het hier erg naar hun zin. Soms stappen ze in hun auto en rijden wat rond, op verkenning in België, het land waar hun eerste kindje binnenkort zal worden geboren. Ook de Nederlandse taal wordt bijgevolg mondjesmaat verkend: in de internationale gemeenschap en aan de universiteit is Engels de voertaal. Maar straks in de crèche, en later op school, moeten ze Nederlands kunnen praten. Dus volgen ze taallessen. Een van de vele opofferingen, zegt Antonios, voor het nieuwe leven dat eraan komt.

Antonios - ‘I am the most realistic person in this house’ - is ervan overtuigd dat ze met hun

gezin in België zullen blijven wonen. Terugkeren naar Griekenland is economisch gesproken geen optie, en als hij moet kiezen tussen Italië en België, verkiest hij vele malen de levenskwaliteit van het noorden. De sociale zekerheid, om maar iets te noemen. Voor Maria ligt het veel moeilijker. Ze mist haar familie en het kleine dorp waar ze vandaan komt. Ze vindt het jammer dat ze weinig Belgische vrienden heeft en een stukje van de integratie mist. Ondanks de mooie job die ze heeft, roept het moederland. Tijdens haar phd kon ze nog bijna maandelijks met het vliegtuig over en weer reizen, maar met het werkende leven, is dat verleden tijd. Met het kindje, zegt ze, is alles anders geworden.

Maria Lucia Scarpello (° 1983, Maglie, Italië) en
Antonios Papastergiadis (°1983, Thessaloniki, Griekenland)

>>